Churz chönnt me säge: Es Lied ohni Wort. Vo vielne belächlet, vo wenige g‘achtet, vom Durchschnittseidgenoss als folkloristischi Ungerhaltig duldet, vo Usländer als typisch schwizerisch ygstueft, vo Jodler gliebt u als Verpflichtig empfunge. Doch, wär si die Jodler würklech? Sis Ewiggestrigi? Hurra-Patriote? Nei! Gueti Eidgenosse wou sicher, mit Sinn für Tradition, mit Liebi zum ächte Bruuchtum, wo si erhaute, mehre u unverfäutscht wytergä wei. Auso, handlet es sich „nume“ um Älpler, Senne u Hirte? Nid nume, aber ou. Tatsach isch, dass das Jodulied längscht vo de saftige Alpweide i d‘Niedrige vo de graue Betonstrasse abegstiege isch. Churz: Es isch zum Allgemeinguet vo breite Voukskreise worde. Wenn irgendwo gjodlet wird, dänke vieli Mönsche sofort a Bur u Älpler. Die Erhaltig vom Bruuchtum wird zu Unrächt nume usschliesslech üsere Bureschaft zuegschobe. Bi üs, aber ou i städtische Agglomeratione, finge mir aber i de Jodlerklubs e Viufalt vo Bruefe verträte. U so singe sowou Dörfler aus ou Städter mit Inbrunst vo seliger Alpzyt, vo Heimat, Männerwürde, Alperose u Eduwyss, „Chüjerstand“, vo Tröii u Heiligkeit. Immer? Nid immer, aber immer öfter.